Węgierski artysta Csaba Nemes podejmuje w swojej twórczości próbę krytycznej analizy nierówności społecznych i ekonomicznych, a także zaskakujących momentów przenikania się prywatnych historii i ważnych wydarzeń politycznych. Na prezentowanej w MOCAK-u wystawie indywidualnej Nemesa Gdy polityka wchodzi w codzienność pokazujemy obrazy, rysunki, filmy, animacje oraz fotografie.

Najnowsza seria obrazów nosi tytuł Aktywa zamrożone (2015) i stanowi komentarz do dzisiejszych wypaczeń politycznych oraz utrwalonych podziałów społecznych. Cykl jest zaktualizowaną wersją osławionego dzieła sztuki społecznie zaangażowanej – muralu stworzonego przez Diega Riverę w Nowym Jorku w latach 30., w czasie wielkiego kryzysu. Ważny punkt odniesienia dla twórczości Nemesa stanowi pogląd teoretyka Franca Berardiego „Bifa”, który stwierdził, że kiedy tracimy nadzieję w obliczu trudnej sytuacji ekonomicznej i politycznej oraz nowego europejskiego egoizmu, „pozostaje nam tylko przyjaźń”. Przechodząc od roli biernego świadka zachodzących zmian do roli aktywisty walczącego o wolność artystyczną i społeczną sprawiedliwość, Nemes tworzy fascynującą kronikę dokumentującą trudną drogę transformacji węgierskiego społeczeństwa od upadającego socjalizmu państwowego do zadeklarowanej nieliberalnej demokracji.

Centralnym punktem wystawy jest seria obrazów zatytułowana Imię ojca: Csaba Nemes (2009–2014). Nemes postanowił przemalować wybrane fotografie z rodzinnego archiwum liczącego kilkaset zdjęć. Oryginalne fotografie wykonał w latach 60. i 70. w jednej z węgierskich wsi ojciec artysty, po którym ten ostatni otrzymał imię. W swych pracach Nemes kwestionuje status obrazów jako dokumentacji codziennego życia w czasach socjalizmu i bada różne sposoby przetwarzania politycznej przeszłości oraz włączania osobistych przeżyć w narrację historyczną. Na wystawę składa się także cykl rysunków Pub Szczątki Utopii (2011–2013), który ujawnia opozycyjny charakter najsławniejszych pubów w Budapeszcie, oraz wybór plakatów, wśród nich Sztuka plebejska! (2013). Towarzyszą im prace dokumentujące protesty ludzi ze świata sztuki przeciwko arogancji konserwatystów kierujących polityką kulturalną Węgier. Najnowsze dzieła Nemesa są umieszczone w kontekście jego twórczości z lat wcześniejszych. Seria fotografii Skradzione fasady (1992) obrazuje chaotyczny urbanizm postkomunistycznego okresu transformacji, zaś film zatytułowany Remake (2007) wskazuje na genezę obecnych nadużyć politycznych, poruszając problem dramatycznych wydarzeń towarzyszących 50. rocznicy rewolucji węgierskiej. Architektura w sztuce Nemesa staje się wyrazem społecznej potęgi, zaś wydarzenia historyczne oraz pełne uroku wspomnienia z przeszłości są nie tyle pretekstem do oddawania się nostalgii, ile kluczem do interpretacji teraźniejszości.

Csaba Nemes urodził się w 1966 roku, mieszka i pracuje w Budapeszcie. Ukończył Węgierski Uniwersytet Sztuk Pięknych w 1989 roku, tam też w 2010 roku obronił pracę doktorską. Jest wykładowcą w Akademii Sztuk Pięknych Uniwersytetu w Pécs; reprezentuje go Knoll Galleries Vienna & Budapest. Ostatnie wystawy: Don’t Try to Make it Logical (Nie próbuj znaleźć w tym logiki, Museum of Modern and Contemporary Art, Rijeka, 2014); Let’s Talk About Nationalism! Between Ideology and Identity (Porozmawiajmy o nacjonalizmie! Pomiędzy ideologią a tożsamością, Kumu Art Museum, Tallinn, 2010) oraz Furtka do szczęścia (Muzeum Sztuki w Łodzi, 2011). Jako członek grupy Free Artists (Wolni Artyści), odegrał znaczącą rolę w protestach przeciwko przejęciu kontroli nad węgierską kulturą przez prawicę. W 2013 roku został laureatem Leopold Bloom Art Award, wystawa finalistów odbyła się w Muzeum Ludwiga w Budapeszcie. W 2014 roku otrzymał także rezydencję RU (Residency Unlimited) w Nowym Jorku.

Dr Maja i dr Reuben Fowkes są historykami sztuki i kuratorami, pracują w Budapeszcie i Londynie. Założyli Translocal Institute for Contemporary Art, międzynarodowe centrum, z siedzibą w Budapeszcie, zajmujące się studiami nad sztuką i ekologią Europy Wschodniej.