Na elewacji budynku Muzeum prezentujemy kolejny baner w ramach projektu Ines Doujak i Olivera Resslera. Jego część stanowi tworzenie przez zaproszonych artystów i aktywistów koncepcji banerów, które ukazują utopijne projekty.

Przez najbliższy miesiąc (22.7–21.8.2016) eksponujemy pracę:

Oreet Ashery, Świat tonie, 2014

Punkt wyjścia pracy stanowi dramat Włodzimierza Majakowskiego Misterium Buffo z 1921 roku, napisany na rocznicę rewolucji październikowej. Jest to moralizująco-prześmiewcze streszczenie historii ludzkości od potopu, przez czasy feudalne, po rewolucję, które ukazuje zmagania Czystych (burżuazja) i Nieczystych (proletariat). Ci pierwsi nie doprowadzili do obiecywanego równouprawnienia i tworząc pozorną demokrację, dalej wykorzystywali Nieczystych. Majakowski zasugerował we wstępie, że wymowa jego dramatu jest uniwersalna, a reżyserzy powinni dostosować treść utworu do współczesności. Zakładał tym samym, że ocalenie poprzez działalność polityczną – niezależnie od epoki – jest utopią.

Autorka baneru występuje przeciwko nierównościom klasowym. Wprowadza ona do przedstawionej historii symboliczną postać Eskimosa, którego przedstawia jako istotę politycznie niewinną. Przybysz ten wtyka palec w ziemię, odkrywając dziurę (kryzys) i powódź, która reprezentuje wszystko to, co występuje w nadmiarze – uczucia, wymagania, traumy. Łódź umożliwiająca ratunek jest niczym arka Noego – na jej pokładzie znajdą miejsce tylko uprzywilejowani.

Tekst z baneru:

Dół. Świat tonie. Kolosalny kryzys. Nieczyści budują łódź, by uchronić się przed powodzią. Są zaradni i zręczni.
Czyści proszą Nieczystych o pozwolenie wejścia na pokład. Ich delikatne ręce nie zaznały trudu budowania. Nieczyści godzą się, ale Czyści po wejściu na pokład zjadają zapasy i przejmują kontrolę nad łodzią.
Nieczyści mają dość wykorzystywania, spychają Czystych do wody i triumfalnie odpływają.